Ankara'nın bol oyunlu ünlü evlerinden Locked In'in ilk oyunu olan Hotel'e çok oyun oynamış bir ekip olarak girdiğimiz için öyle ahım şahım etkilenerek çıkmadığımızı ama sıkılmadığımızı söyleyerek başlayayım. 1 noktada sürekliliği kırabilildiğimiz için tadımız biraz kaçsa da "klasikti, vasattı (ne iyi, ne kötü), oynadığıma pişman değilim" cümleleri ile çıktık kapısından.
Gel gör ki oynadığım 48. oyunda ilk defa sesimizi duymayan oyun yöneticimiz oldu ve bu durumdan hiç hoşlanmadım. (Locked In evlerinde yöneticilerin oyuncuları duyabileceği herhangi bir yöntem/sistem yok. Oyunlar, kameraya el salladığınızda ipucu vermek üzerine tasarlanmış.) Cihazlardan birinin pilinin bittiğinden emin olamadık ama bunu yöneticiye sorabilmek mümkün olmadığından yine bir ilki yaşadık ve yöneticimiz oyuna girdi! Bunları o oyuna/seansa özel durumlar kabul ederek, o evin kapısından çok da homurdanmadan kötü olmayan duygularla çıkmayı yeğledik. Ancak meğer tüm Locked In evlerinde bunlara benzer tad kaçırıcı olaylar yanlış yönetim/iletişim/pazarlama tarzı varmış ve biz bu evle hiç anlaşamayacakmışız. Bunu, ikinci oynadığımız Police Station'da kötü bir tecrübe ile anladık. (Meraklısını Police Station oyununa alalım.)
Elinizde oynayacak oyun kalmadıysa, bu yazdıklarıma kafa takmayacak ya da çok çaylak bir grupsanız Hotel sizi açabilir. Aksi halde kapısına uğramayın bence.